Przystosowanie chomików dżungarskich do warunków klimatycznych

Chomiki kopią nory 40 cm głębokości i około 1,1-1,23 m długości. Nory te są bardzo rozgałęzione, mają kilka wyjść na powierzchnię oraz kilka komór, w których znajdują się gniazda - miejsca wypoczynku i wychowania małych. Chomiki nie gromadzą dużych ilości pokarmu, jednak każdy ma zawsze jej zapas w torbach policzkowych "na czarną godzinę". Chomiki przesypiają niekorzystne warunki atmosferyczne. Występują u nich dwa rodzaje snu: 

estywacja (sen letni) - jest typowa dla wielu organizmów żyjących na pustyni i półpustyni, gdzie roczna lub wieloletnia zmienność opadów jest czynnikiem dominującym, oraz obszarów tropikalnych z wyraźnie wyodrębnioną porą deszczową i suchą. Jest to fizjologicznie odwracalne obniżenie intensywności procesów .życiowych w okresie lata u niektórych zwierząt przystosowanie do przetrwania niekorzystnych warunków, głownie suszy.

hibernacja (sen zimowy) - bardzo duże obniżenie intensywności procesów życiowych, występujące u niektórych zwierząt stałocieplnych jako przystosowanie do przetrwania trudnych warunków zimy. Zapadnięcie w sen zimowy poprzedzają zmiany w gruczołach dokrewnych i gromadzenie zapasu tłuszczu w organizmie. Jego najistotniejszą cechą jest wyłączenie termoregulacji, co powoduje obniżenie temperatury otoczenia. Spadek temperatury poniżej 0*C z reguły powoduje obudzenie zwierzęcia, a ciepłota jego ciała wraca do typowej dla stanu aktywności.W czasie snu zimowego następuje znaczne spowolnienie przemiany materii ( zachodzi ona głównie kosztem spalania nagromadzonych zapasów tłuszczu). Ważną rolę u ssaków zapadających w sen zimowy odgrywa tkanka tłuszczowa brunatna (tzw. gruczoły snu zimowego), odkładana w większych ilościach na jesień przez zaśnięciem. Tłuszcz brunatny spala się bardzo szybko, wydzielając dużo ciepła, co ma znaczenie przy przebudzeniu